Van harte proficiat, Jos, met je nieuwe boek! Ik heb ervan genoten, al is “genieten” hier misschien niet meteen het juiste woord, bij zoveel drama. Maar van de dramatische aspecten in je boek kun je volop genieten: de prachtig uitgewogen scènes – zij het hier en daar misschien iets te “dik” aangezet, maar op die momenten past het wel in het verhaal – de dialogen die de optredende figuren scherp tekenen en levendig zijn, de loop ontwikkelingen waarin je het noodlot voelt aankomen, de verrassende wendingen enz,- je kunt wel zien dat je ook toneelschrijver bent! Er zijn scènes bij die staan als een huis, die de lezer even heel stil maken, bv als Anna, ten prooi aan twijfels, toch de deur sluit voor de ogen van een smekende Jacques, de een buiten, de ander binnen… Dat beeld gaat me niet meer uit de kop, zoals Anna zou zeggen. En zo zijn er tal van andere taferelen waarin “dramatis personae” op elkaar inspelen of juist tegen elkaar uitgespeeld worden op een aangrijpende manier. Levendig neergezet zijn figuren als pastoor Petri, maar ook, kort en krachtig, pastoor Hoen, en verder Hens Witmakers, Catherine Dederen, Stientje Dederen e.v.a.En dan de manier waarop je ons meesleept in de huichelachtige, verstikkende sfeer van de samenleving in een Zuid-Limburgs dorp van toen, prachtig! Emotioneel geladen scènes en beschrijvingen die de lezer bij de keel grijpen; ik moet bekennen dat ik hier en daar wel even heb moeten slikken, en erger…
Een huzarenstukje heb je geleverd in de tekening van Anna, de hoofdpersoon. die soms dwars tegen iedereen in de weg van haar hart volgt, voor alle zwakken in haar omgeving wat over heeft, maar als ze min of meer vermogend is geworden, een van de meest kwetsbare personen, Treesje, uit haar leven probeert te snijden, bang voor wat “de luuj” zeggen. “De luuj”, waar ze eerst zo vrank en vrij tegenin ging! Zo’n karakterwending naar het “kwade” zou bij mindere goden de lezer al gauw tegen de hoofdpersoon, met wie hij zich toch automatisch vereenzelvigt, innemen, maar jij maakt het volkomen aanvaardbaar, juist door het zo vanzelfsprekend en onnadrukkelijk te brengen, waardoor je als lezer toch ontroerd bij haar doodsbed blijft zitten. Knap werk!
En dan dat witte wolkje, dat soms als terloops verschijnt, maar telkens zwaarder geladen met symboliek, ik zie het dezer dagen overal zweven tegen de blauwe lucht!
Je hebt veel in de schoot geworpen gekregen, zoals je vertelt in je Nawoord. Veel sprekende details en nuchtere gegevens, maar maak er dan nog maar eens een roman van die stáát, zoals jij gedaan hebt! Petje af, meneer, net als ik al deed voor je eerste boek! Wanneer komt het volgende?

Piet Poell, 14 mei 2018
(Ik vond dat ik je dit even moest laten weten)